Με το θεατρικό έργο «Η ηλιθιότης είναι η μισή αρχοντιά», διασκευή του Παναγιώτη Μέντη του έργου «Οι ηλίθιοι» του Neil Simon, σε σκηνοθεσία Ευδοκίας Σουβατζή, που ανέβηκε την Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου στο θέατρο «Θεόδωρος Αγγελόπουλος» του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Μοσχάτου, έκλεισε ο κύκλος της συμμετοχής της Σκηνής Αγίου Στεφάνου του Ο.Ν.Α.Π. «ΘΕΣΠΙΣ» του Δήμου Διονύσου στο Διαδημοτικό Φεστιβάλ.
Σε σχετική ανακοίνωση του Οργανισμού Νεολαίας Άθλησης και Πολιτισμού «Ο ΘΕΣΠΙΣ» αναφέρονται τα εξής: «Και κατά την τελευταία παράσταση το θέατρο ήταν γεμάτο, οι θεατές για μια ακόμη φορά επιβεβαίωσαν την επιτυχία του έργου γελώντας και χειροκροτώντας θερμά κθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Ιδιαίτερα θερμή επίσης ήταν η φιλοξενία και η υποστήριξη από τα μέλη της θεατρικής ομάδας του Δήμου Μοσχάτου τα οποία και ευχαριστούμε από καρδιάς.
Για τα μέλη της Ομάδας του Αγίου Στεφάνου, η βραδιά ήταν ιδιαίτερη. Ήταν η τελευταία παράσταση του έργου, ένα τέλος διαδρομής, που άφησε πολύ γλυκιά γεύση. Η ολοκλήρωση των παραστάσεων, σήμανε και το τέλος μίας περιόδου με έντονα συναισθήματα, σκληρή δουλειά και σχέσεις που ήταν παραπάνω από καλές.
Το δέσιμο των μελών μεταξύ τους καθώς και με τη σκηνοθέτιδα Ευδοκία Σουβατζή και τη στοργικά υπεύθυνη για τη Θεατρική Ομάδα, από την πλευρά του ΔΣ του «ΘΕΣΠΙΣ», κα Παπαχαρτοφύλλη είναι μια «προίκα» για την επόμενη προσπάθεια.
Η συγκίνηση στα παρασκήνια ήταν έντονη και η υπόσχεση ότι ‘τα καλύτερα έρχονται’ είναι πλέον δέσμευση.
Ίσως να αξίζει, τώρα που το έργο είναι πλέον παρελθόν, να ειπωθεί περιληπτικά η πλοκή του:
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Καλέντζι. Ένα μικρό, ήσυχο χωριό της Βόρειας Ελλάδας... Ή μήπως δεν είναι στη Βόρεια Ελλάδα; Γιατί το Καλέντζι, όπως διαπίστωσαν όσοι το είδαν στο Φεστιβάλ, μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε και σε οποιαδήποτε εποχή. Μπορεί άνετα να είναι μια σημερινή πόλη στην Ελλάδα ή σε κάθε άλλη «ανεπτυγμένη» χώρα.
Είναι ένα χωριό όπου όλοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά και ζώα, είναι «ηλίθιοι». Ή μάλλον, επειδή κακώς αποδόθηκε έτσι ο τίτλος του έργου «The Fools» στα ελληνικά, είναι όλοι τους ανόητοι. Χωρίς σκέψη. Χωρίς λογική. Χωρίς κρίση. Αδύναμοι να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση. Αιτία είναι μια κατάρα δύο αιώνων, που ρίχνει βαριά τη σκιά της στο χωριό. Την έριξε ο τότε κόμης Γιουζέβης για να εκδικηθεί τον θάνατο του γιου του, που αυτοκτόνησε από έρωτα για μια κοπέλα τού χωριού.
Κατάρα που σπάει μόνο με δύο τρόπους: Είτε κάποιος απόγονος του κόμη, κόμης κι αυτός φυσικά, (δηλαδή η τοπική υπέρτατη εξουσία), γίνεται δεκτός για σύζυγος της απογόνου της κοπέλας, είτε η απόγονος να καταφέρει να μορφωθεί και να γίνει έξυπνη. Αλλά έχει περιθώριο για να το καταφέρει αυτό μόνο μία μέρα. Αλλιώς όχι μόνο μένει ανόητη, αλλά γίνεται ανόητος κι εκείνος που θα προσπαθήσει να τη μορφώσει.
Ο φέρελπις δάσκαλος που προσλαμβάνεται για να μορφώσει την κοπέλα τα καταφέρνει στο τέλος, σπάει την κατάρα και οι κάτοικοι αρχίζουν να σκέφτονται παίρνοντας την τύχη τους στα χέρια τους.
Μήπως τελικά ισχύει – και όχι μόνο στο έργο – αυτό που λέει κάποια στιγμή ο δάσκαλος; Ότι δηλαδή η ηλιθιότητα σε πιάνει μόνον άμα το θελήσεις; Ότι η κατάρα είναι αποτέλεσμα του φόβου και της υποταγής σε κάποιον τύραννο;..
Το έργο διατηρεί τη διαχρονικότητά του και παραμένει επίκαιρο, όσο τουλάχιστον υπάρχουν εξουσίες που βασίζονται πάνω στον φόβο και την πλήρη απάρνηση της σκέψης και της λογικής».